من قایق سهراب را دیدم انباشته از مسافران خسته و مهاجران دل شکسته ؛ آنان که روي به سوي روياها داشتند و سفر به سوي شهري پشت دریاها .

من كلاغ قصه هاي كودكي را ديدم كه هم پر و بال داشت و هم آرزوي وصال؛ اما نه به خانه اش رسيد ،نه به آشيانه اش؛ زيرا در شهر قصه ها مانده بود.

 من مهر و محبت را سرمايه اي ديدم كه هيچ گاه از هزينه كردن آن پشيمان نشده ام.

  من همه انسان ها را یا قهرمان تغيير دیدم یا قربانى تقدير.

 من گمشده این نسل را اعتماد دیدم، نه اعتقاد! اما افسوس که اينك نه بر اعتماد، اعتقادی دارند، و نه بر اعتقادها، اعتمادي.

من نتيجه سر فرودآوردن حاكم در برابر حكمت حكيم را نشانه رشد و توسعه جامعه ، و كرنش حكيم در برابر سطوت حاكم را علامت فربه تر شدن جرثومه خودكامگي و استبداد ديدم.  

من مشعل نبوغ را آن گاه در ذهن انسان ها پرفروغ دیدم که آفتاب حقیقت بر آن تابید.

من آدم‌هايي را ديدم كه زندگي خود را برپايه فال و فالگيري و امثال آن مي‌گذاشتند . اينان كساني بودند كه خود را باور نداشتند و نمي‌تواننستد خود را تاييد كنند و منتظر تاييد ديگران بودند.

من افراد ابله را به گونه ای خوشبخت دیدم؛ زيرا هيچ گاه به تنهايي خود پي نمي برند.

من پرندگانی را دیدم که با یاری یک دیگر به پرواز درمی آوردند قفسی را که تنها بازدارنده آنان از پرواز بود.

من دغدغه هاي دو نسل و وسوسه هاي دو عصر را ديدم. يكي در انديشه انباشتن شكم و نداشتن درم بود و ديگري در فكر باروري مغز و داوري نغز . هر دو در آتش حسرت مي گداختند و با عطش عسرت مي ساختند.

یا مهدی (عج)

هر گاه علت ندیدنت  را جویا می شوم

به حجاب های معنوی خود بر می خورم